หลายท่านคงเคยได้ยินประโยคนี้ จากบทเพลง จงรัก ที่ขับร้องบรมครู สุเทพ วงศ์กำแหง จากประโยคดังกล่าวข้างต้นท่านคิดถึงอะไร คงมีคววามคิดที่หลากหลายจากแต่ละคน แต่ผมคิดถึงนิทานเรื่องเล่าจาก ท่านบัญญัติ อินทรธนู อคีดศึกษาธิการเขต 5 ผู้ที่ร่วมชะตากรรมกับ เจมส์ ลอยชูศักดิ์ บนเครื่องบินที่ตก ณ จังหวัดสุราษฎร์ธานี และด้วยคุณความดีของท่านส่งผลให้ท่านรอดชีวิต เป็นแขกพิเศษของการบินไทย คือ โดยสารเครื่องบินฟรี ตลอดชีวิต ขอกลับมาเรื่องที่ท่านเล่าดีกว่า
ในอดีต ผู้หญิงจะต้องทำหน้าที่แม่บ้าน อยู่กับเหย้าเฝ้าเรือน โอกาสทางการศึกษาก๊ไม่ได้รับการส่งเสริมเท่าที่ควร การเลื่อนสถานะทางเศรษฐกิจและสังคม ก็โดยเลื่อนตามสามี ดังนั้น พ่อแม่ก็มักจะพยายามแสวงหาสามีที่ดีและร่ำรวยให้ลูก ซึ่งบางคนก็เรียกว่าคลุมถุงชน สุดา (นามสมมุติ) เป็นลูกสาวที่เพียบพร้อมด้วยรูปสมบัติ และคุณสมบัติของแม่บ้านที่ดี พ่อแม่จึงเลือกและติดต่อ (อดีต) เจ้าเมือง (ผู้ว่าราชการจังหวัด) เพื่อแต่งงานกับสุดา และสุดากลับปฏิเสธ จึงเกิดการโต้เถียงกับแม่
แม่ : ทำไมลูกถึงไม่ยอมแต่งงานกับท่านเจ้าเมือง ท่านเป็นคนดีออกจะตาย
สุดา : หนูไม่เถียงว่าท่านเป็นคนดี
แม่ : นอกจากนี้ ท่านจะมีฐานะร่ำรวย และเป็นผู้ที่มีเกียรตยศในสังคมอีกด้วย
สุดา : หนูไม่เถียงสิ่งที่แม่พูดทั้งหมด
แม่ : แล้วทำไมลูกถึงไม่ยอมแต่งงานกับท่านเล่า
สุดา : หนูเห็นว่าท่านแก่
แม่ : ถึงแม้ตอนนี้ท่านจะแก่ แต่เมื่อก่อนท่านก็หนุ่มนะ
สุดา จนปัญญาที่จะเถียงแม่ต่อไป แต่ยังไม่ยอมจำนน จึงหนีขึ้นไปนอน ครั้น เช้าตรู่ สุดา จะต้องทำหน้าที่หุงหาอาหารเตรียมไว้ให้พ่อแม่ เมื่อจัดแจงเรียบร้อย จึงเรียกแม่ลงมากินข้าวเช้า พอแม่เริ่มลงมือตักแกงที่สุดาจัดไว้ให้ ก็ให้เกิดบันดาลโทสะ ตวาดถามสุดา
แม่ : อีนี่ มึงบังอาจอย่างไร แกงอะไรให้กูกิน
สุดา : อ้าว แล้วแม่ว่าแกงอะไร
แม่ : นี่ มันแกงไม้ไผ่ แล้วกูจะกินอย่างไร
สุดา : ตอนนี้มันเป็นไม้ไผ่ แต่เมื่อก่อนมันก็เป็นหน่อไม้นะแม่
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น